Mijn learnings tijdens het Global Learning Festival

[Maartje Rooker]

Het Global Learning Festival vond in 2012 plaats van 19-24 november in Mahabalipuram. Voor mij de reden om weer naar India te gaan. Hier zou ik als fotograaf en deelnemer aanwezig zijn. Zonder dat ik nu van tevoren een concreet idee had wat ik nu ging fotograferen en waar ik nu precies aan deel zou nemen. Maar vanaf het moment, ergens in juni, dat ik er in Amsterdam van hoorde had ik een sterk gevoel dat ik dit moest meemaken. En ik ben meer dan blij dat ik deze gut feeling heb gevolgd. Wat een warme en inspirerende week! Het was ontzettend bijzonder om met al die verschillende nationaliteiten ergens voor te staan en te gaan.

Het festival zorgde voor een samenkomen van verschillende leden van de Constellation en geïnteresseerden, komende van over de hele wereld om te praten over de 'empowerment' van communities. Dit zijn vaak gemeenschappen die te maken hebben met de nodige Weltschmerz als honger, watertekort, aids, malaria en (seksueel) misbruik. De Constellation heeft een methode ontwikkeld die communities hun eigen krachten en kansen laat inzien, én inzetten. Met andere woorden, in plaats van 'kansarme' groepen afhankelijk te laten blijven van overheden, ngo's en andere geldschieters, stimuleert de Constellation communities hun eigen mogelijkheden te laten inzien en toe te passen. Hierbij wordt de SALT-methode gebruikt (die staat voor Sharing, Appreciating, Learning, Transferring, ) die in eerste instantie mensen binnen communities met elkaar laat praten. Vaak rusten er taboes op moeilijke onderwerpen als aids en misbruik. Het delen van verhalen en problemen zorgt voor een wederzijds bewustzijn, erkenning en respect. Uitgangspunt is dat communities hierdoor meer in hun eigen kracht gaan staan en in mogelijkheden gaan denken, in plaats van onmogelijkheden. Hiervoor groeit het vaak zeer lage zelfvertrouwen. Men gaat zelf op zoek naar eigen oplossingen voor hun problemen, en gelooft men (weer) in de eigen kracht.

Het is een lange weg om dit te bereiken. Het vraagt bij iedereen om een andere manier van denken en handelen. Toch heeft deze methode heeft zich al sterk bewezen, vooral in Azië en Afrika waar de Constellation in meerdere landen actief is. Zo is het aantal aidsslachtoffers in sekscommunities sterk gedaald door openheid van zaken. Vrouwen en transseksuelen durven zich veel meer te wapenen tegen respectloze mannen en organisaties. Een vrouw van de Congoleze overheid vertelde dat communities in haar land sinds het toepassen van deze methode minder afhankelijk zijn van overheidssubsidies. Tijdens mijn bezoek aan een kleine community in het achterland van India vertelden vrouwen mij dat de sociale hygiëne in hun dorp sterk sinds twee jaar was verbeterd. Bovendien hadden ze een nieuwe child policy ontwikkeld. Door open gesprekken kwam men overeen dat het hebben van heel veel kinderen geen ideaal hoeft te zijn, en financieel ook niet te doen. Zij spaken af dat twee kinderen ook goed is. Een grote stap voor deze mensen.

Op het Global Learning Festival werd de methode uitvoerig geëvalueerd door wereldwijde ervaringen en verhalen te delen, en mogelijke aanpassingen en verbeteringen besproken. Dit alles in een zeer positieve en bemoedigende sfeer. Iedereen kon zijn verhaal doen, hoe veel of weinig ervaring je ook had. Hiërarchie bestond hier niet. Er liepen CEO's, artsen, business developers, coaches, studenten, projectmedewerkers en prostituees rond. Alle meningen en verhalen waren even belangrijk. Een redelijk unieke situatie. Alhoewel wij in Nederland al een aardig poldermodel hebben en wij niet snel een blad voor de mond nemen, voelde het natuurlijke wederzijdse respect op het festival nieuw en heel goed. Er waren geen vooroordelen. Yes, one happy world. Voordat ik het wist zat ik 's avonds laat in een board meeting om mee te denken over de zakenstrategie van de Constellation.

Voor mij was het een mooie uitdaging om te fotograferen, én raakte ik steeds meer enthousiast over de methode die raakvlakken heeft met kwalitatief onderzoek, mijn vakgebied. Ook daar geef je mensen de ruimte hun eigen meningen en ideeën te uiten door middel van verschillende gesprekstechnieken. Het was dus een inspirerende crossover voor mij waar ik zeker verder wat mee wil doen.

Het was interessant om te ervaren hoe de organisatie en het proces van zo'n internationaal festival verloopt. Daar merkte ik verschillen tussen het Westen en 'de rest'. Wij willen sneller terzake komen, ons houden aan de tijd en de planning, leveren snel de nodige kritiek en zijn wat kort en bondig in het afronden van sessies. Maar zo is dus niet iedereen. Anderen bellen rustig tijdens een presentatie, lopen de zaal in en uit, wisselen van plek en houden lange speeches en dankwoorden. Dat houdt de boel levendigen én geeft wellicht meer ruimte aan de menselijke kant van het proces, in plaats van zo effectief mogelijk je tijd in te zetten waar wij te vaak naar streven.

Een van de hoogtepunten was het bezoek aan een community ergens op het Indiase platteland op zes uur rijden van het festival. Hier is men twee jaar bezig met CLCP. Wij gingen met tolken praten over hoe het nu ging. We kregen een waanzinnig warm onthaal. Mensen stonden te klappen en kinderen sprongen dolenthousiast om ons heen. Ik geloof dag er wel vijf kinderen mijn handen vasthielden en me mee naar hun schooltje sleurden. Hun ouders hadden moeite hen op afstand te houden. Buiten keken ze reikhalzend naar ons uit. Een keer zwaaien en lachen van onze kant zorgde voor handjes in de lucht een grote glimlach met een rij witte tanden waar menig celeb jaloers op is. Het gesprek later was erg interessant om direct te horen wat er bij hen speelt. Maar in mijn geval ook lastig want ik was samen met een Westerse vrouw en dat creëerde bij de community toch andere verwachtingen, als in dat wij ze kwamen helpen met geld en werk. Die houding zijn ze nog steeds gewend vanuit het Westen. Normaal wordt deze afstand tussen 'rijk' en 'arm' verkleind door de gesprekken door lokale gespreksleider te laten houden.

Een ander mooi moment was de Cultural Evening waar ieder land acte de présence gaf. Waar wij als Nederlanders nogal wat hoofdbrekens over hebben gehad. Hoe Nederland te presenteren? Ons internationaal aanzien heeft de laatste jaren nogal wat deuken opgeleverd. Waar zijn wij tegenwoordig nog trots op, en hoe beeld je dat in godsnaam uit? Homohuwelijk, abortus, legale softdrugs? De klompendans, het Wilhelmus of de Vlieger? En nu waren ik en mijn Medelanders Marlou en Boris ook nog eens geen podiumbeesten pur sang. Andere landen waren al dagen aan het oefenen op een traditionele dans of lied. Toen bedacht ik dat we een lekker ouderwets 'petje op petje af-spel' gingen doen. We laten de mensen zelf aan het werk met vragen over Nederland. Leren ze zo ons land kennen en is ons een gênant dansje bespaard. Alhoewel, vijf minuten van tevoren bedacht Marlou dat ze 'Per spoor' van Guus Meeuwis mee had en een grote oranje hoed. Laten we dan net als de rest toch iets met dans en muziek doen. Zo hebben we India en vele andere landen de 'kedekedeng-polonaise' aangeleerd. En jawel, iedereen deed vrolijk mee! De volgende dag klonk op verzoek Guus M nog steeds door in het hotel. Hij moest eens weten wat een diversiteit aan mensen hij achter elkaar aan het dansen heeft gekregen...

[Rituu B. Nanda]

Hi Maartje,

Though I don't know Dutch, I used google translate. I enjoyed reading your sharing. I am thankful for your active participation in the Global Learning Festival, taking on contribution of photo documentation, your loving, warm presence. Above all, the performance by Marlou, Boris and you in the cultural evening was so much fun. I play that song many times. With team mates like you in Dutch competence, you will continue to rock and inspire us here in India.

Warmly,

Rituu

 

Google translation fo non-Dutch friends

The Global Learning Festival took place in 2012 from 19 to 24 November in Mahabalipuram. For me the reason to return to India. Here I would like photographer and participant present. Without that I now advance a concrete idea what I was shooting and I now exactly would take part. But from the moment, sometime in June, I was in Amsterdam heard I had a strong feeling that I had to go through. And I am more than happy that I have followed this gut feeling. What a warm and inspiring week! It was very special to all those different nationalities somewhere to get up and go.

The festival provided a coming together of different members of the Constellation and interested people, coming from all over the world to talk about the empowerment of communities. These communities are often dealing with the necessary Weltschmerz as hunger, water shortages, AIDS, malaria and (sexual) abuse. The Constellation has developed a method that communities have their own strengths and opportunities to see shows, and deploy. In other words, instead of 'disadvantaged' groups to remain dependent on governments, NGOs and other donors, the Constellation encourages communities to build capacity to understand and apply. Here the SALT method (which stands for sharing, appreciating, Learning, Transfer Ring) that initially people within communities together lets talk. Often there taboos resting on difficult subjects like AIDS and abuse. Sharing stories and problems creates a mutual awareness, recognition and respect. The principle is that communities thus more in their own power and potential to think, instead of impossibilities. To do it often grows very low self confidence. One should look for their own solutions to their problems, and believed (again) in their own strength.

It's a long way to accomplish this. It calls for everyone to have a different way of thinking and acting. However, this method has been well established, especially in Asia and Africa where the Constellation in several countries worldwide. Thus the number of AIDS victims in sex communities decreased significantly by disclosure. Women and transsexuals dare much more to guard against disrespectful men and organizations. A woman from the Congolese government said that communities in her country since the application of this method is less dependent on government subsidies. During my visit to a small community in the hinterland of India, women told me that the social hygiene in their village had improved significantly since two years. Moreover, they had a new child policy developed. Through open discussions it was agreed that having many children do not have to be perfect, and financially not to do. They spoke out that two children is good. A big step for these people.

On the Global Learning Festival was evaluated by the method extensively worldwide experiences and stories to share, and discuss possible adjustments and improvements. All this in a very positive and encouraging atmosphere. Anyone could do his story, how much or little experience you have had. Hierarchy existed here. There were CEOs, doctors, business developers, coaches, students, project workers and prostitutes around. All opinions and stories were equally important. A fairly unique situation. Although we in the Netherlands have a nice polder, and we do not quickly mince matters, it felt natural mutual respect at the festival new and very good. There were no prejudices. Yes, one happy world. Before I knew it I was late in a board meeting to think about the business strategy of the Constellation.

For me it was a great challenge to photograph, and I became more enthusiastic about the method that interfaces with qualitative research, my field. There also give people the space their own opinions and ideas to express themselves through different conversation. It was an inspiring crossover for me where I definitely continue what it wants to do.

It was interesting to see how the organization and process of such an international festival takes place. There I noticed differences between the West and 'the rest'. We want to quickly get down, keep to the time and schedule, provide the necessary criticism quickly and succinctly what the completion of sessions. But that is not all. Others call quiet during a presentation, walk into the hall and out, changing place and keep long speeches and words of thanks. That keeps it vivid and perhaps give more space to the human side of the process, rather than as effectively as possible to put your time in which we too often seek.

One of the highlights was a visit to a community somewhere in rural India to six hours drive from the festival. Here one is two years on CLCP. We went with interpreters talk about how it went. We got an incredibly warm welcome. People were clapping and enthusiastic children jumped around us. I believe there is day five children were holding my hands and dragged me to their school. Their parents had trouble them at bay. Outside they looked eagerly waiting for us. Once waving and laughing on our part caused hands in the air with a big smile with a row of white teeth which many celeb envy. The conversation afterwards was very interesting to instantly hear what they play. But in my case also difficult because I was with a Western woman and that created by the community anyway different expectations, as we came to help them with money and work. That attitude they are still accustomed from the West. Normally the distance between 'rich' and 'poor' reduced by the calls by local moderator to keep.

Another great moment was the Cultural Evening where each country gave an appearance. Where we, the Dutch have had quite a few worries. How the Netherlands to present? Our international reputation in recent years has yielded quite a few dents. Where are we today still proud, and imagine how the hell off? Gay marriage, abortion, legal soft drugs? The clog, the anthem or the Flyer? And now I had and my Medel Otherwise Marlou and Boris also no stage animals pur sang. Other countries had been days practicing a traditional dance or song. Then I thought that we had a good old-fashioned 'cap to cap off game' were doing. We let the people themselves to work with questions about the Netherlands. As they learn and know our country is our embarrassing dance saved. Although, five minutes before she figured Marlou 'By train' of Guus Meeuwis with it and a big orange hat. Let us then, like the rest something to do with dance and music. Thus we have India and many other countries 'kedekedeng-polonaise' learned. And yes, everyone went merrily along! The next day came at the request Guus M still in the hotel. He knew what a diversity of people in a row he got to dance ...

[Joke D´haese]

Hoi Maartje,

Leuk om je ervaring te lezen, en je slaat mooi de brug tussen Nederland (Wie of Wat is dat?) en het verhaal van Community Life Competence. Thanks, Joke

[Maartje Rooker]

Dank Joke, wat leuk. Het was een prachtervaring!